Лёгка думкай лунаць у надхмар'і,
Калі радасьць душу прыгарне.
Я ня мог прасьпяваць табе арыі,
Звонкі голас не дадзены мне.
Нічога вакальнага ў голасе –
Пустое паціху малолася.
Слова дзесьці ў дарозе ахрыпла,
У бясьсільлі дранцьвела зусім.
Ты мне прысаку ў сэрца насыпала,
Узьнімалася полымя ў ім.
I голас прачулага лірыка
Імкнуўся раскінуцца шырака.
Я хацеў табе шчыра прызнацца,
Што гарэў і балюча кахаў.
Ад пачуцьцяў аж плечы згінаюцца –
Адчуваў, і пакорна сьціхаў.
Змагаўся з маёю натураю...
Зацішша цьвіло перад бураю.
Я маўчаў. Але ўпотай канцона
Варушыла трывожна мяне.
Можа сёньня, каханьнем сьвянцоная,
Усхвалюе, расчуліць, кране
Цябе, маю зорку праменную,
Да скону нічым незаменную.
|
|
